Loslaten
leestijd: 3 minuten
In mijn vorige blog leek ik misschien een beeld te schetsen dat het slecht met me gaat. En ja, het proces dat in mijn schoot is geworpen is soms ook echt f*cking kut, diep en rauw. Soms blijven de tranen maar stromen. Daardoor gaat het eigenlijk heel goed met me.
Vroeger zou ik de boel hebben vastgezet om het maar niet te hoeven voelen. Nu geef ik het de ruimte en laat alle emoties toe.
Wat er precies speelt vind ik spannend om te vertellen. In de eerste plaats schrijf ik deze blogs voor mijzelf, ter ondersteuning aan mijn proces. Als mijn gedachten/visies/verhalen gelezen worden door anderen en dat iets in beweging brengt ben ik daar heel dankbaar voor, maar het is geen doel op zich.
Dus voor nu laat ik even in het midden wat het is dat er speelt en geef ik mijzelf de tijd om me langzaam te openen.
Loslaten, het idee loslaten dat ik dit voor een ander moet doen. Leven en delen vanuit mijn hart is het gene dat ik mag doen.
Afgelopen weekend heb ik een besluit genomen waarvan ik een maand geleden niet gedacht had dat ik überhaupt met het idee zou spelen.
Afgelopen 2 jaar ben ik onderdeel geweest van de sisterhood van Lands of the Setting Sun (LotSS). Afgelopen jaar ben ik gaan staan als space holder van de vrouwencirkel van Gelderland. In iedere vezel van mijn lichaam voelde ik dat dit was wat ik zeker nog een jaar wilde doen. Vrouwen bij elkaar brengen, delen, huilen, lachen, dansen en samen groeien. Deze 2 jaar hebben zoveel voor mij betekend en zoveel voor en in mij gedaan.
Toch kwam ik tot de conclusie dat ik LotSS los mag laten. Dat ik op eigen benen mag gaan staan, en dit jaar voor mijzelf mag gaan staan. Dit proces mag alle ruimte krijgen die het nodig heeft. Zodat er ook weer andere deuren open kunnen gaan.
Met een zwaar hart heb ik mijn sisters verteld dat ik niet nog een cyclus meebeweeg. Hier hebben we samen om gerouwd, en tegelijkertijd heb ik zoveel liefde mogen ontvangen voor mijn proces en besluit! Dit is sisterhood, dit is community. Iemand zien voor wij hij/zij werkelijk is, iemand onvoorwaardelijk lief kunnen hebben, kunnen steunen en ook los kunnen laten als het daar tijd voor is.
Loslaten.
Het kan zo verdrietig en tegelijkertijd zo prachtig zijn!
Ik wil niet meer vasthouden vanuit angst. Angst voor het onbekende. Want in het onbekende is ALLES mogelijk! En ja, mijn hoofd maakt me graag bang met allerlei doemscenario’s, maar diep van binnen voel ik dat het daar prachtig is. Dat het enige dat ik te doen heb is me hiervoor openstellen en alle schoonheid en mogelijkheden mijn leven in te laten stromen. Zodat ik voluit kan leven. Niet tegen wordt gehouden door angsten en spoken. Door oude overtuigingen, programmeringen en ‘waarheden’ die helemaal niet de mijne zijn, maar die me ondertussen wel klein houden. Ik wil groeien, stralen en bloeien. Mijn hart openen voor het leven, voor mijzelf en de ander.
