Wat gebeurt er, wat gebeurt er met jou?
leestijd: 2 minuten
Wat gebeurt er als je je bewust wordt van de illusies die we met elkaar in stand houden? Wat gebeurt er als die zeepbel knapt? Wat gebeurd er met jou? Wat blijft erover als je begint te doorzien dat de dingen die je voor ‘waar’ had aangenomen niet waar blijken te zijn? Dat ze niet eens in de buurt komen en dat als er al een kern van waarheid in zit, dat het een verwaarloosbare fractie is van de ‘waarheid’.
Wat gebeurt er, wat gebeurt er met je als je tot op het bot wordt gestript, op je knieën wordt gedwongen en wordt uitgenodigd om los te gaan laten, om je over te geven en volledig te gaan vertrouwen op dat wat IS?
Diep van binnen weten we, voelen we dat we bij lange na niet onze persoonlijke en collectieve potentie leven. Maar waarom maken we die stap niet? Waarom blijven we elkaar die illusies vertellen, waarom houden we onszelf en elkaar in die gevangenis? Waarom noemen we dat vrijheid? Waarom voel ik me dan toch zo gevangen? Waarom voel ik me dan toch zo onzeker als die zeepbellen klappen? Waarom ben ik dan zo ontzettend bang als die zeepbellen klappen?
Diep van binnen, mijn ziel staat te juichen en moedigt mij aan. JA LIEVE NADIA, JE BEGINT HET JE TE HERINNEREN!!!!
Want dat is het enige én het allermoeilijkste dat we hier op aarde te doen hebben. Te herinneren dat we zielen van licht en liefde zijn die zich genesteld hebben in dit magische vleespak dat we hebben, zodat we het mens-zijn kunnen ervaren. Dat we via onze zintuigen de wereld, elkaar en onszelf kunnen waarnemen. Dat als we naar een ander kijken eigenlijk onszelf zien. Dat we intens verdriet maar ook vreugde kunnen ervaren. En datgene dat op ons pad komt een wens was van onze ziel. Een wens van een les of een ervaring die de ziel niet zou kunnen ervaren als het niet was afgedaald in dit magische vleespak.
Ik ben bang, en met mijn ‘ik’ bedoel ik mijn lieve mensje, mijn ego. De illusies zijn veilig, zijn afgekaderd en heel duidelijk. Geeft een gevoel van controle en vrijheid. En mijn lieve mensje probeert mijzelf te beschermen voor het onbekende, de grootsheid en wij(d)sheid van mijn potentie.
Ik kan niet meer terug. Mijn ogen openen zich langzaam en ik begin te zien. Daadwerkelijk te zien. Te zien voorbij alle overtuigingen, programmeringen, illusies en waarheden. Mijn ziel juicht, mijn mensje huilt.
Ik ben hierheen gekomen om dit te ervaren. Nu, hier gestript tot op het bot, zittend op mijn knieën geef ik mij over.
Neem me maar mee.
Laat het me maar zien.
Ik geef me over.
