Leestijd: 3 minuten
Hallo mooi mens,
Welkom bij deze eerste blog. In dit verhaal neem ik je mee in mijn intentie voor 2024. Een kwetsbaar maar krachtig verhaal.
Je kent het waarschijnlijk wel, vlak voordat je iets wilt gaan zeggen, doen of ondernemen wat voor jou heel belangrijk is, dat je dan een brok in je keel voelt, een knoop in je maag en dat de zenuwkriebels over je lichaam kruipen.
Als ik voel dat ik mijn visie, ideeën of kijk op de wereld wil delen voel ik een angst die gepaard gaat met allerlei gedachten; wie ben jij om dit te vinden / wat weet jij hier nou van / er wil toch niemand naar jou luisteren? / wie zit er nou op jouw visie te wachten? Deze angst is (over het algemeen) heel bekend bij vrouwen. De angst voor het uitspreken gaat ver terug in de geschiedenis en wordt vandaag de dag ook wel ‘brandstapelangst’ genoemd.
Want vroeger was het zo dat als je als vrouw zijnde afweek van de norm, niet gehoorzaamde aan een man, je verdiepte in de helende werking van de natuur, een uitgesproken mening had en niet naar de kerk ging, de kans heel groot was dat je op de brandstapel belandde. De zogenaamde ‘heksenvervolging’ was geen vervolging van heksen, maar van vrouwen. Het was een vrouwenvervolging (ook zijn er zeker mannen op de brandstapel beland omdat ze afweken van de norm, maar met name waren het vrouwen).
Deze ‘wond’, want dat is het, is een collectieve wond die over is gegaan van moeder op dochter en nog steeds huist in onze lichamen, baarmoeders en in onze maatschappij. Ik voel dit sterk als ik mij uit wil spreken, wil gaan staan voor en belichamen van datgene waar ik in geloof.
Maar ik besef me ook al te goed dat ik in een tijd ben geboren en op een plek ben geboren waar ik me veilig uit kan spreken (vandaag de dag zijn er nog veel plekken in de wereld waarin vrouwen nog steeds ondergeschikt zijn aan de man en als 2de-rangs burgers worden gezien). Ik voel sterk dat ik dit te danken heb aan al die vrouwen die mij voor gegaan zijn. Vrouwen in mijn bloedlijn, maar ook vrouwen waar ik niet direct een bloedverwantschap mee heb.
Ik ben het aan hen en aan mijzelf verschuldigd om mezelf niet langer klein te houden en me iets aan te trekken van opgelegde structuren, verwachtingen, regels, normen en waarden.
Ik voel dat ik alles dat ik heb geleerd en heb meegekregen naast mijn eigen-wijsheid mag leggen om in te voelen of het klopt met mijn waarheid en wijsheid.
Wat deze wereld nodig heeft, is het in balans brengen van het vrouwelijke en het mannelijke en vrouwen (én ook mannen) hebben hierin een hele belangrijke rol te vervullen. Ik mag in mijn vrouwelijke kracht gaan staan om die wond uit het verleden een beetje te kunnen helen, zodat onze dochters los van opgelegde verwachtingen en rolpatronen zich kunnen ontwikkelen tot unieke, waarachtige en eigen-wijze vrouwen.
Zodat de onbalans in de wereld hersteld kan worden en dat we van de ene kant van het spectrum (de patriarchale wereld) in het midden uit kunnen komen. Daarvoor mag eerst het vrouwelijke in ons (ja ook in mannen!) in balans komen met het mannelijke (ja ook in vrouwen!).
Dat is de reden waarom ik deze blogs wil gaan schrijven. Omdat ik voel, hoe spannend ik het ook vind dat ik me mag gaan uitspreken, mijn visie mag gaan delen en dat ik mag gaan staan voor datgene waar ik in geloof. Ik mag mijn stem laten horen, ik mag dansen, zingen en schreeuwen. Voor mijzelf, voor alle vrouwen die mij zijn voorgegaan, voor alle vrouwen die nu om mij heen zijn en voor alle vrouwen die nog komen, want we zijn sisters, altijd al geweest en dat zullen we altijd zijn.
Liefde vanuit mijn hart naar jouw hart.
